II. Życie tą zaiste sztuką

Chciałbym doli swej zaufać,
na więź z dłonią losu chuchać,
lecz jak niepewność poskromić,
jak wtem spokój w sercu chronić?

Dlatego czasem w wir zdarzeń
pragnę rzucić się, by marzeń
za garść powietrza nie sprzedać,
aby nie padła ich wieża.

Jednak... czy sam w ciężkim znoju
starań nie spłoszę spokoju?
Jeśli drzwi otworzę błędnie,
kwiat mój upragniony zwiędnie.

Wciąż umyka życia doba,
co wybierać mam ja, robak?

Dedykowane Ostremu :D Z takiego mojego małego cyklu pt. "Męskie rozmowy" ;)

autor

Sigul

Napisany: 2006-12-05 Dodano: 2006-12-07 06:22:52

Ten wiersz przeczytano 456 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie