Iliada
Nie ma jak to bawić się myślami.
Pallado, piękna bogini mądrości,
dlaczego zagrzewałaś tak gorąco Homera,
by wlał mi w serce zapał herosów
- jam nieśmiały, strachliwy przyjaciel
chwały,
wolę spoglądać na cudze puklerze.
Achillu, wybacz, w twe mięśnie nie wierzę!
Żyję jak filozof dumny z myśli tysięcy.
Nie wytrwałbym w biegu gwałtownym,
za słabym, by w gniewie szalonym
rzucać wyzwanie światu.
Łuk mój i strzały ukryte w serca obłoku,
miecz wsadzony między księgi, a tarcza z
boku.
Nie stąpam równo w poczcie bogów, nie żadam
sławy.
Zamiast miecza przyobleczon w ideały
- legnę w zacisze, i tylko czasem chwytam
pióro do ręki,
zupełnie nieświadom, że karcę nim lęki.
I wkrótce w rydwan poezji zasiadam...
i krew nadziei, i żądz łzy w boju
zaprawiam!
Aresa szybkonogiego wojny boga wołam:
"Stań naprzeciw, już się nie chowam!
Staw mi pola, chcę poczuć smak swego oręża,
chcę poczuć co to znaczy zwyciężać!
Krwawym grotem w Polaków sercach pozostać,
ja – mierny poeta – Homera nie
godna postać.
Gdy rano budzę się z uroku Iliady,
wstaję radosny, lecz wstaję blady,
gdyż wiem, że Ślepiec świadkiem chwały,
a w starciu z nim, jam zbyt słaby.
samotnyanioł
Komentarze (2)
ooo... nie wiedziałam, że ktoś potrafi jeszcze tak
pisać :-) przeczytałam z przyjemnością i radością :-)
Fantastyczna wizja i obraz Podmiotu Lirycznego,
nieśmiałego, pozbawionego wiary w siebie Poety, z
krórego siła własnej poezji czyni herosa, równego
bogom... ale tylko na chwilę:) Cała ta piękna ideea
wartości poezji przedstawiona została w idealnie
dobranej scenerii. Dodatkowo, mimo całej glorii
obecnej w wierszu Poeta nie ma skłonności do
magalomanii, o czym świadczą ostatnie wersy (a co
niestety zdarza się niektórym autorom). Jestem pod
dużym wrażeniem wiersza i z przyjemnością oddaję swój
głos. Pozdrawiam.