Indianka

Moja Indianka ciemnooka -
Siedem Kwiatów.
To takie imię, po indiańsku -
taki lud.
Nadają wtedy, gdy się rodzisz-
duch z zaświatów.
A jej zszedł z Flory na tę Ziemię -
istny cud.

Tych kwiatów siedem ma przy sercu -
bukiet cały.
Gdy na mnie patrzy widzę w oczach
step i las.
Wzrok mam utkwiony w nią bez przerwy -
los wspaniały
i tak bym patrzeć mógł w jej brązy
cały czas.

Zerkam na róży pąk wstydliwy -
sam w czerwieni.
Otwieram płatki i ją zwilżam -
łza opadła.
Tak delikatnie - niech mi pachnie -
niech się mieni.
Ona już wie, co ze mną jest -
już to odgadła.

A drugi, aster, też go widzę -
i rozumiem.
On taki mądry, w swej prostocie -
wsi, nie miast.
Kiedy coś mówi, albo robi -
zaraz umiem.
Staje się jasne tak i proste
sięgać gwiazd.

Trzecia, peonia, jak dorosła -
dwójka dzieci.
Wie, co to dystans i mieć klasę -
taki wigwam.
Zawsze na miejscu i subtelnie -
światłem świeci,
A ja pojmuję, że gdy słucham
zawsze wygram.

W czwartym ogrodzie jest fiołek -
jak muśnięcie.
Jak dotyk nitki jedwabnika -
nieutkanej.
Biorę go w rękę głaszczę płatki
na mej ręce.
Widzę jej brązy na niebiesko -
zakochane.

Piąty, to wrzos spleciony z włosem
jej, indiańskim,
a w nim jest smutek na jesieniach,
kiedy deszcz,
choć zawsze uśmiech, czasem w żalu
tak bezpańskim.
A ja to widzę, opisuję -
kwiatów wieszcz.

Szósty kaczeniec, śmieszny żółtnik -
bez wielkości.
Umościł siebie pośród trawy -
tam gdzie staw.
Ja tak go lubię, bo się śmieje -
zero złości.
O jakże chciałbym mieć do niego
więcej praw.

I siódmy bez, co pachnie cudnie,
kiedy maje.
Porusza serce. Wspomnień wazon -
opisuję.
I co mam zrobić, kocham kwiaty -
tak się zdaje.
Więc Siedem Kwiatów prostym wierszem
przywołuję.

autor

Galeon35

Napisany: 2016-01-02 Dodano: 2016-06-02 13:26:42

Ten wiersz przeczytano 1734 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie