Istota ludzkiego bytu

Idąc wciąż przez życie
Odkrywamy świat
I wszystkimi zmysły
Odczuwamy smak
Cały czas ufając

Oczom
Które nigdy nie zawiodły
Każdy kontur dostrzegając
Łez wzruszeniem przemywane
Żadnej barwy nie skrywają

Żywy rozwesela obraz
Tęczy kolorowe piękno
Od zmysłowych ciepłych tonów
Romantyczne serca miękną

Uszom
Którym cichuteńki szelest
Hałas w decybelach mierzą
Lecz w te kłamstwa które słyszą
Nigdy w życiu nie uwierzą

Za to z dużą ostrożnością
Dają wiarę wartkim słowom
Które przepełnione złością
Nazywane są rozmową

Nozdrzom
Zmysłem węchu wyostrzone
Woń bukietów sublimuje
Zapach wonny z każdej strony
Aromatem kokietuje

Lecz potrafią także dostrzec
Pośród cech bylejakości
Że nas chcący wywieść w pole
Zapomnieli o świeżości

Językowi
Jego zwinne w kubkach smaki
Których nie da się oszukać
W mig określą wszelkie braki
Nawet kucharza nieuka

Czyś słodyczą upojony
W ustach gorzkie czujesz smaki
Za to wszystko odpowiada
Organ ten nie byle jaki

Lecz najwięcej nasze ciało
Receptorów ma dotyku
Tych nikt jeszcze nie policzył
Choć każdy ma ich bez liku

Bo gdy dotknąć czegoś pragniesz
Bez nich nic byś nie odczuwał
A my chcemy poczuć siebie
Gdy w nas miłość się wykluwa


Bóg tak sprytnie nas urządził
Że możemy wszystko prawie
Z tym jednak że nasze życie
Grą jest lecz taką na jawie

autor

owiga

Napisany: 2020-12-09 Dodano: 2020-12-09 16:29:48

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie