ja (2)

obecny swiat staje na glowie a warto by zwolmic by
podziwiac przyrode i pocieszyc sie widokami...samo
zycie

Twój wiersz jak przystanek w gonitwie...dokąd? -
Zachęca do zatrzymania i przeczytania go jeszcze raz.

Życie człowieka jest szare
łaskawe a trochę marne
warte tyle co groszy parę
przykre a nawet koszmarne

Gdy budzik rano otwiera oczy
wstajemy pełni nadziei zapału
słońce sobie po niebie kroczy
myślimy by się wszystko udało

A wszystko idzie swoim torem
czyśmy biedni czy bogaci
los nas straszy horrorem
i tak rodzą się frustraci

Zabiegani wokół życie swego
powielamy błędy których trza unikać
nie wiedząc czemu i dlaczego
życie nasze zaczyna nam umykać

Wszechświat szybciej się rozszerza
nasze życie coraz prędzej leci
często jedno z drugim się zderza
i zostają już tylko śmieci

Czas zwolnic pęd życia naszego
by zobaczyć co w nim złe
uczyńmy to tylko dlatego
bo to dla nas się skończy źle



plus

sporo pytań, ale fakt, że je stawiasz, to juz krok do
zrozumienia i może zmian...

Ludzie ciągle gonią za wszelkimi dogodnościami,
zapominając cieszyć się tym, co mamy w zasięgu wzroku.
Ładny wiersz.

To problem naszych czasów, ciągła gonitwa. Wiersz
oddaje doskonale przesłanie autora.

Gnamy by osiagnąć coraz wiecej. Tylko czy to ma sens
skoro egzystujemy zamiast żyć?

Nie tylko tobą targają ( po rosyjsku: waprosy żyźni)
pytania, ale i wielu bliźnich - trzeba decyzję podjąć
- niestety - jakie są ważne dla ciebie priorytety!

No właśnie, dokąd ludzie gonią? Ta pogoń często odrywa
nas od prawdziwego życia w spokoju i miłości...

Pogoń za lepszym...zapominając po drodze o
najważniejszym-o życiu!

optymizmu więcej będzie lepiej:)))poz.