Ja i samotność

Dla tej samotności...

To ja samotność - znów słyszę to,
Wpuść mnie prosze - mówi wciąż,
lecz ja nie umiem, nie potrafie już,
kochać jej miłością swą.
Siedze pod oknem, wpatrując się w dal
a samotność ociera mi łzy.
Znowu ją wpuściłam, znowu nakarmiłam,
Znowu z nią przegrałam...

To ja samotność - znów słyszę to,
Wpuść mnie prosze - mówi wciąż,
lecz ja nie umiem, nie potrafie już,
kochać jej miłością swą.
Teraz już jej nie wpuszcze,
teraz już nie nakarmie.
Wyciągam żyletkę i tnę
A samotność płacze za drzwiami.

Nie zostawiaj mnie - jeszcze krzyczy przez drzwi
nie odchodź ode mnie,
ale ja już jej nie słysze,
już odchodze w krainę wiecznego snu.

Samotność tylko przysiadła
i po jej twarzy spłynęła łza
bo wiedziała, że nie będzie
już takiej osoby jaką bylam ja...

autor

Pozostawiona_sobie

Dodano: 2007-01-01 20:01:35

Ten wiersz przeczytano 419 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie