Jak ptak

Od lat wielu jak w klatce zamknięta,
wokół szyi rodzicielskim rzemieniem owinięta.
Pragnę się uwolnić, być jak ptak.
Zaznać szczęścia, poczuć prawdziwego życia smak.

Patrzeć na świat własnymi oczami,
bez skrępowania, choćby ze łzami.
Za własne decyzje ponosić brzemię odpowiedzialności,
dokonywać wyborów, działać w imię miłości.

Skrzydła moje są porozrywane,
tak jak strzępki moich nerwów nieopanowane.
Cięzkie jak smoła, oblepione żalem, goryczą i upokorzeniem.
przygniatają mnie tym zniewoleniem.

Pragnę iść za serca głosem.
Nie uchylać się przed żadnym ciosem.
Iść zawsze z czołem podniesionym
razem z mym kochankiem wyśnionym.

Chcę kochać, jakby jutro miał się skończyć świat.
Brać dużo, ale i jeszcze więcej dać!

autor

juwenta

Dodano: 2007-01-10 19:37:27

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie