Samotność

Ten stan od zawsze mi towarzyszy.
Okrywa mnie całą swym płaszczem
i nie pozwala się uwolnić.
Ściska tak mocno w ramionach,
zapiera dech w piersiach,
wysysa krew, odbiera rozum.
Nikomu nie pozwala się zbliżyć,
skazuje na odosobnienie.
Czyni mnie niewidzialną dla ludzi.
Nikt nie dostrzega, jak z moich ust
wydobywa się niemy krzyk wołający o pomoc.
Umieram.... nie mam nic na świecie,
co mogłoby mnie zatrzymać.
Wiem jednak, że będę żyć,
choćby na złość innym.
Będę walczyć. Nie oddam jej mego serca,
które pragnie kochać i być kochane....

autor

juwenta

Dodano: 2007-01-13 18:06:59

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie