Jak roslinka...

Dla Kuby...

Byłam kiedyś głęboko pod ziemią śpiącym nasionkiem,
A Ty byłeś wysoko - bo Ty byłeś słonkiem...
Pewnego dni letniego moje życie zmieniłeś...
Gdy swoją ciepłą dłonią tak nagle mnie zbudziłeś.
Ja Ciebie pokochałam...
Być bliżej nieba chciałam...
Tak bardzo się starałam... że aż wykiełkowałam!
I byłam już roślinką, choć mało siły miałam...
A dzięki twemu światłu wciąż rosłam, dojrzewałam...
Lecz nagle coś się stało...
Słońce świecić mi przestało!
Odeszłeś... ciepło swe zabrałeś...
I nawet rozkwitnąć mi nie dałeś!
Nie ma słońca... ta ciemność mnie rujnuje!
Czekam... Może ktoś mnie uratuje?
Ktoś przytuli... ? Ktoś ogrzeje... ?
Ktoś nadzieją mnie podleje... ?
Bo choć teraz nie ma we mnie żadnej radości...
To wciąż wierzę w moc miłości!

autor

Aguś-Nisia

Napisany: 2006-07-22 Dodano: 2006-07-23 08:04:51

Ten wiersz przeczytano 383 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie