Jak za dawnych lat

Droga wydaje się być prosta, łatwa. Jakże to łatwo iść
przed siebie, nie zwracając uwagi na ludzkie uczucia.
Wydawało mi się to idealnym uzupełnieniem. Tylko
pozazdrościć. Psychiczna i fizyczna siła, w jednym.
Niezłomność, chłód, arogancja, niewrażliwość. Złuda.
Nigdy nie spotkałam nikogo, kto pojmowałby moje
motywacje, tolerował poglądy. Nikogo, kto chociaż by
spróbował. Do czasu.
Wyrządzić krzywdę, czy to fizyczną czy psychiczną jest
tak niezwykle łatwo. Zwłaszcza przyjemność sprawia,
zadawanie tej drugiej. Ja, niezrozumiana przez nikogo,
widząca słabości innych. Tak wyraźne, tak
nieumiejętnie ukrywane. Zawsze trafiam. Pamiętam, że
nie raz, widziałam łzy w czyichś oczach, ważyłam w
myślach słowa, jakich użyć. Używałam tych,
najokrutniejszych – tych, które potrafią
wyrządzić najwięcej krzywdy. Do czasu.

Na swojej perfekcyjnej drodze, wybudowanej z ułudy
siły, spotkałam pewną osobę. Mężczyznę. Nie ważne, kim
dokładnie jest, jak wygląda, czym się zajmuje. Ważne,
co mi zaoferował. Zaoferował mi, szczerą przyjaźń.
Przyjaźń, za którą nie chciał w zamian nic, nic prócz
wzajemności. Jedyne, co otrzymał to moją niechęć,
wrogość. Nie przywykłam by ktokolwiek okazywał mi
przyjaźń, a przynajmniej nie bezinteresownie.
Powiedział wówczas, pewną rzecz. Kilka słów, sprawiło,
że po raz pierwszy zawahałam się. Dotarło do mnie, że
nie kłamie. Słowa, takie jak
„przepraszam”, czy „wybacz”,
nie figurowały w moim słowniku. Jego słowa sprawiły,
że sięgnąłam po pewną rzecz. Po rzecz, którą
odrzuciłam dawno temu. Maleńki zalążek talentu do
pisania. Pisania rzeczy, które wydały mi się wówczas
zbędne – wierszy.
Pamiętam, że noc spędziłam, pisząc. Pisząc, krótki
wiersz, który miał wyrazić, moje poczucie winy i być
wyrazem przeprosin. Dawno tego nie robiłam. Nie
przepraszałam, ani nie pisałam. Toteż, nie był taki,
na jaki zasługiwał. Nie był, czym mogłabym być, gdybym
w swojej głupocie nie zaniedbała, pewnych
umiejętności, które wydały mi się zbędne.
Wówczas, zrozumiałam, czym naprawdę jest siła, której
tak szukałam. Siłą jest wrażliwość, wdzięczność,
przyjaźń, wobec osób, którym na nas zależy. Siłą, jest
kilka słów pocieszenia, gdy te osoby nas potrzebują,
jest nią nasza obecność w trudnych dla nich chwilach.

Obojętność, chłód i niechęć powinniśmy zachować, dla
ludzi, którzy nas oszukują, wykorzystują pod pozorem
przyjaźni.

Teraz rozumiem. Siłą, jest umiejętność słuchania
innych. Dostrzegania prawdy w morzu obłudy i dbanie o
to, by nie zaginęła. Nie została zduszona przez
innych. Wrażliwość, dobroć, zrozumienie, chłód,
niechęć, a także inne wymienione przeze mnie cechy
winny iść razem. Jednak musimy wiedzieć komu co
okazać. By nie popełnić błędu i nie odrzucić czegoś
bardzo wartościowego w głupiej pysze, w głupiej chęci
udowodnienia światu, że jest się silnym…

Literówki w polskich znakach, błędnie zapisane po
słowach znaki zapytania. Nie zachwycił ten wiersz,
banalne rymy, banalna treść.