Jak zaufać...

Jak zaufać słowu,
Które z wiatrem gna przez świat?
Jak pokochać znowu,
Kiedy z łzami przybyło tyle lat?

Srebrne wrzosowisko usypia,
Roztrzaskuje serca o brzeg dat.
Zlodowaciała miłość chrypia,
Wyłania potęgę, rodzi się kat.

Ileż można tak trwać,
Wśród diabelskich iskier żali?
Czy rodzić się, czy bać,
Czy patrzeć na tych, co z miłości konali?

A było ich przecież wiele
I młodych, silnych, z sercem rozerwany.
Stali, jak kolumnady w kościele,
By przez samotność, niechybnie zostać porwanym.

A me serce tak umiera,
Jak umierają rzesze nieszczęśliwych motyli,
Bo nikt mnie już nie wspiera,
Bośmy przeminęli, bośmy już przecież byli.

Niebo ciemnieje powoli,
Rąbek gwiazd złocistych uchyla;
A ja ginę w tej niewoli,
Bo zabrakło obok, kochanego motyla.

autor

Cristof7

Napisany: 2006-10-18 Dodano: 2006-10-18 19:38:35

Ten wiersz przeczytano 570 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie