Jakim cudem...

Sam już nie wiem, jakim cudem,
Ani także, co sprawiało.
Że rąk nie splamiłem brudem,
Choć mi życia brakowało.

Inni marnowali zdrowie,
Krzyk pokorę zmieniał w chwałę.
Lecz spalili się po słowie,
Takie mieli szanse małe.

Ja czekałem aż do końca,
Do ostatka cierpliwości.
Grzałem ciało w blasku słońca,
Bo nie było we mnie złości.

Tkliwość w sobie hodowałem,
Jeszcze większa miłość trwała.
Innym więcej oddawałem,
Niż ma dusza zmieścić chciała.

Teraz, kiedy wszystko było,
A czas płynie jak szalony.
Wiem, że życia mi ubyło,
Lecz ja jestem już spełniony.

autor

Grand

Napisany: 2015-05-06 Dodano: 2015-04-07 09:36:04

Ten wiersz przeczytano 478 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie