Jako ciało każdy człowiek jest...

Wilk stepowy rozdwoił mi jaźnie,
Zmieniając me życie doraźnie,
Konflikt dwóch sprzecznych osobowości,
W mej duszy zamęt i brak jedności,

Wilk namawia do zmysłowej dzikości,
Człowiek budzi do powrotu moralności,
Sam nie obstaje po żadnej z ich stronie,
Nikt z nich nie stoi w mego szczęścia obronie,

Kierując się w życiu etyką i szlachetnością,
Wilk to spłyci, wydrwi i nazwie żałością,
Tylko gdy zmysły i pożądania przejmą kontrolę,
Człowiek we mnie płacze, krzyczy sumienie wyzwolę,

Obce jest dla nich znaczenie słowa kompromis,
Wilk nie walczący ze swą naturą i duchowy adonis,
Co dzień żywię obu zażartych mej duszy osadników,
Moje ciało polem do walki dla tych przeciwników,

Ciągły konflikt zaburza społeczne funkcjonowanie,
Sensem tego życia, śmierci w oczy spoglądanie,
Być może celowo nikt z nich nie chce zwyciężyć,
Oni są mym losem i mają cierpieniem ciemiężyć,

Choć razem nas trójka znam słodką gorycz samotności,
Zgadzam się na to, chcąc poczuć granicę wytrzymałości,
Gdyby może pewnego dnia zdechł wilk albo umarł człowiek,
Moje rozdzielone ja, nie otworzy już powiek.

autor

Pan_Michał

Napisany: 2014-09-27 Dodano: 2014-09-27 18:23:41

Ten wiersz przeczytano 401 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie