o Jasiu Wędrowniku

Wyruszył Jaś Wędrownik w nieznane,
Lecz po drodze zapomniał o tym co kochane.
I tak wciąż błądził, by sobie
Przypomnieć o tym, o czym zapomniał.
Spotykał wielu ludzi na swej drodze,
Lecz brak uśmiechu wzbudzał w Nim grozę,
Tak bardzo wielką, że zwolnił kroku.
Pomyśleć chciał chwilę co dzieje się wokół.
I gdy tak myślał, nadleciał motyl,
Szepnął do ucha: "daremne poty".
Był taki piękny i tak niewinny,
Że nasz Wędrownik przestał być inny.
Na koniec sprawy powiem tyle:
Nie patrz na ludzi, Patrz na motyle.

autor

dixi

Napisany: 1999-09-15 Dodano: 2009-10-05 10:50:27

Ten wiersz przeczytano 1657 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie