Jedenasty listopada.

Nikt piękna mego kraju w sercu mi nie zmieni. Kocham go w bieli śniegu i traw zieleni...

Dziś się pomodlimy za czasy spokojne,
oby nasze dzieci nie poszły na wojnę.
Niechaj trwa modlitwa na świętym różańcu,
za tych co zginęli niewinni na szańcu.

Nie prosimy Pana o karę dla katów,
za morderstwa ojców i kochanych braci.
Skoro mordowali to Boga nie znali.
Kaci też nie długo na swój sąd czekali.

Wojskowe cmentarze, a na nich mogiły,
na krzyżu jest zdjęcie. Na zdjęciu syn miły.
Nad mogiłą matka, twarz łzami zalana,
w ręce drży różaniec, klęka na kolana.

- On poszedł wojować! A był taki mały,
na plecach karabin dłuższy jak on cały
i z bijącym sercem skrywał się w okopach,
a przecież to było nie całe pół chłopa.

Matka pyta syna jakie miał konanie,
on jej odpowiada –spełniłem zadanie,
nie płacz droga mamo, nie trzeba mamusiu
tylko zostań dumna ze swego synusia.

- Stoisz nad mogiłą gorzkie łzy połykasz,
modły na różańcu, świętych koralikach,
ja spoczywam w kraju na ojczystej ziemi,
to jakby przy tobie pomiędzy swoimi.

-Módl się dzisiaj mamo, ty z całą rodziną
za tych, kto na obcej ziemi zginął.
Przemijały lata, przemijały wiosny,
na dziecięcych sercach brzozy już porosły.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2020-11-11 Dodano: 2020-11-11 04:34:10

Ten wiersz przeczytano 2135 razy

Oddanych głosów: 39

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie