Jednak można żyć bez powietrza...

Jeden głęboki oddech,
zanim usłyszysz bolesną prawdę.
Wspominasz chwile,
ulotne, ale niezapomniane.
Wydaje ci się, że najlepsze w Twoim życiu,
najbardziej kolorowe.
Spoglądasz w lustro, aby się poprawić.
Pragniesz zostać zapamiętaną w jak najlepszym świetle,
albo chociaż w ogóle kiedyś wspomniana.
Fioletowe bzy nie mają już tak jaskrawego koloru.
Są wyblakłe, bez blasku, jakby nie miały duszy.
Kiedyś wydawało się, jakby drzemał w nich dziki zef natury,
chociaż to tylko kwiaty.
Delikatne promienie słońca padające na Twoją twarz,
nie sprawiają Ci już przyjemności. Irytują.
Gorzkie słowa, wypowiedziane przez osobę,
którą darzysz ogromnym i niespotykanym uczuciem,
uderzają prosto w serce.
Czujesz nagły dopływ krwi do wszystkich kończyn swojego ciała,
stoisz w odrętwieniu i nie możesz nic zrobić.
Odchodzi, a ty w natłoku rozczarowania nic nie mówisz,
wydaje ci się, że to najgorszy dzień w twoim życiu,
ale po jakimś czasie, gdy dociera do ciebie,
że on nie wróci,
zdajesz sobie sprawę,
że już wszystko jest dobrze.
Jednak można żyć bez powietrza.

autor

zarowcia1

Napisany: 2010-01-25 Dodano: 2010-01-26 19:40:16

Ten wiersz przeczytano 3043 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Monolog Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie