Jego ostatnia podróż. Proza.

O chłodnym poranku, gdy na czystym, błękitnym niebie
błyskały promienie słońca i szybowały puszyste,
białe obłoki – syn podlaskiej ziemi wracał, by spocząć
wśród swoich. Przez lata mieszkał na zielonym, życzliwym
mu Śląsku, ale tutaj na Podlasiu wszystko go witało,
gdy utrudzone życiem wracało jego ciało, pola i lasy,
którymi wędrował i które ukochał od dziecka, a które
pozostały mu drogimi do końca jego dni.
Tutaj, każdy zakątek budził wspomnienia, rozbrzmiewały
echa dawnego, nie zawsze dobrego życia, wracały
zapachy minionych lat. Sosny i brzozy wyszły
na spotkanie syna tej ziemi, niebo lekko się zaróżowiło,
słychać było pogwizdywanie drozdów, mały, szary
wróbelek przysiadł na gałązce jabłoni, jakby się dziwił
temu co się dzieje. Złote, purpurowe i błękitne bratki
chyliły swe główki w promieniach słońca, wierzby płakały
stojąc w wodzie, las porośnięty paprociami i poziomkami
pamiętający dziecięcy śmiech i zabawy, marzenia
odbite w czystej wodzie, przechowywane w nieopodal
przepływającej czystej rzeczce, która teraz żegnała
go swoim szumem. Złotozielone pagórki, zamglone
wczesnym latem dolinki, szaroróżowe niebo pociemniało,
smutek był wszechobecny. Ziemia wzięła w posiadanie
to, co wróciło z daleka, gdzieś obok śpiewał drozd, a jego
piękny głos przypominał dźwięki fletu…
Wielka gwiazda rozbłysła nad ukwieconą wieńcami mogiła,
a żegnający wracali w milczeniu do domów, zbocza pagórków
nadal tonęły w powodzi kwiatów…
Mam nadzieję, że w niebie są ogrody, pola i ukwiecone łąki
ku którym podążyłeś wraz ze swą śląską, wierną żoną.

Taka była jego wola, chciał spocząć na Podlasiu. Jej wola, to być skremowaną w Kochłowicach i tak też się stało.

autor

Tessa50

Napisany: 2010-06-11 Dodano: 2010-06-11 05:49:56

Ten wiersz przeczytano 727 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie