Jeniec obozu

nie doświadczyłam żywota więźnia
lecz w wyobraźni jestem obozu
jeńcem; schylona z oskardem w dłoni
ja i esesman i skalne ściany

ból rąk skrwawionych uśmierza wilgoć
chłodna i stęchła uścisk rozpaczy
nadludzkich sił trzeba by nie paść
i na kolanach nie błagać wrogów

przybita w krzyże potem opływam
śmierci zapachem stale owiana
podnoszę oczy głowy nie mogę
za progiem zęby zaciskam mocniej

nie mnie a Polskę zachowaj Boże!
skonałam w ciszy nasiąkłej zgrozą
ech zaciśniętych jak twarde pięści
ciał nie grzebanych szkoda zachodu

a z dna jaskini historia pyta
czy przejdę teraz tak prosto do niej
jako wspomnienie zbrodni walimskich
bo mogą łatwo pójść w zapomnienie

autor

jadgrad

Napisany: 2016-04-19 Dodano: 2016-04-19 13:31:21

Ten wiersz przeczytano 1094 razy

Oddanych głosów: 101

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Ojczyzna

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie