JESIEŃ

JESIEŃ - Barbara Ponikarczyk

Od pola powiało dymem z kartofliska
Zmieszanym z zapachem przeoranej ziemi.
Snopy zbóż już dawno zwieziono ze rżyska.
Idzie po nim lato naprzeciw jesieni.

Już słowik poranka pieśnią nie rozczula.
Żabi chór zakończył występy nad stawem.
Utrudzone pszczoły wróciły do ula.
Głucha cisza nad łąką zalegnie niebawem.

Stary świerszcz, co mieszkał w komosie przy stawie,
Także złożył skrzypce w zniszczony futerał,
Zebrał dźwięczne nuty rozrzucone w trawie
I wnet na zapiecek będzie się wybierał.

Gniazdo na stodole stoi opuszczone,
Tęsknotą wplecione w krajobraz pochmurny.
Dzisiaj w nim mieszkają wróble nieproszone
I wiatr, co zawodzi jesienne nokturny.

Gdzieś od strony lasu, poprzez wrzosowiska
Niosą się chrapliwe odgłosy jeleni,
Które przybywają na swe rykowiska,
By w miłosnym ringu złożyć hołd jesieni.

autor

Barbara Ponikarczyk

Napisany: 2008-09-10 Dodano: 2008-09-13 00:10:47

Ten wiersz przeczytano 1602 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie