Jesień...

Białe obłoki
dryfują po niebie,
jak piórka
napędzane wiatrem.
Ostatnie słoneczniki
przypominają o przemijaniu
chyląc główki martwe.
Spóżniona ważka
w słońcu szuka lata,
a to już jesień pachnie.
Pachnie sobą o tej porze
suchością i kolorem liści,
deszczem,słońcem,
nadchodzącym chłodem.
Dymem z ogrodów,
co jak kadzidła
otulają zmysły.
Spektakl lata zakończony.
Kurtyny mgieł zawisły

autor

Elmarta

Napisany: 2011-09-26 Dodano: 2011-09-26 09:54:27

Ten wiersz przeczytano 543 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie