Jesieniawisko. Listopad

Okrutne zakończenie romantyzmu jesiennego.
Pierwszego witają nas znicze olimpijskie
zapalone dla tych, którzy wcześniej od nas
dotarli na metę.

Potem wieczorny spacer pośród
labiryntu grobowców,
nad którymi zawisła łuna
smutnych opowiadań Iwaszkiewicza.

Nie pomoże migotanie świeczek,
listopadzie. Mroczny, depresyjny,
bezlitośnie goły. Ogołacający
wiatrem i śmiercią przydrożne drzewa.
To groteskowe polskie wierzby
straszą przy wiejskich kapliczkach.

Straszą też przymrozki
wyzwalające w rzędach domków
kłęby dymu – jakby resztki
letnich wspomnień też chciały
uciec do nieba.

Zamiera glob.
Nawet przesiadywanie w knajpach
nabiera majestatu.

Tylko starsze panie
rozpoczynają chałupniczą produkcję
szydełkowych fatałaszków, by zdążyć z kolejnym
szalikiem,
rękawiczką,
sweterkiem,
przed kolejnymi świętami.

Byle zdążyć.

autor

Dziadosz

Dodano: 2008-11-01 12:03:21

Ten wiersz przeczytano 595 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Romantyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie