Jesienna rapsodia

Nic nie zdoła powstrzymać spadających liści,
wiatr im gra na gałęziach pożegnalny koncert,
polne licho pod nosem pacierze mamrocze
i dla głodnych na ogniu ciepłą strawę pichci.

Dym w pochodzie donikąd snuje opowieści
o parobku, co miłość dworskiej pannie wyznał,
czarna owca wśród wilków, a na sercu blizna,
odrzucony w afekcie na drzewie się zwiesił.

Mgły okryły krajobraz jedwabnym woalem,
odliczają paciorki w nieświętych różańcach,
już od wieków Eurydyk nie proszą do tańca,
nie umiałyby dzisiaj w rytmach się odnaleźć.

Dzień przemierzył cyferblat, ku nocy się chyli,
gasi lampy w obejściach od strzelania batem,
księżyc rozsiał po polach bezsenną poświatę,
srebrną nicią przeplata złoto-rdzawy kilim.

Dziad proszalny wyciągnął zza pazuchy tacę,
pies się urwał z łańcucha, na obcego szczeka,
jakby diabła zobaczył w przebraniu człowieka,
który przyszedł po duszę i do drzwi kołacze.

autor

abandon

Napisany: 2021-12-27 Dodano: 2023-12-27 14:15:53

Ten wiersz przeczytano 722 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Sylabiczny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie