Jesienne lato

Jesienne lato
zamęty śle dokoła,
nieuczesane myśli
wciąż w głowie kłębią sie.
Za oknem wicher
goni przedwcześnie
zeschłe liście,
drzewa ze strachu
płasko kładą się.

Siarczysty deszcz połamał
pszeniczne chleby w polu,
czarne obłoki
zajadle gonią się
i tylko słońce nie wie
co dalej począć...
wyjrzeć i grzać...
czy dalej gnać -
od świtu aż do zmroku.

U góry Aniołowie
beczki stale toczą,
czyżby na wojne
przeciwko ludziom
szykowały się?
Na Ziemi zaczajone
zło sie budzi,
szarość spowiła,błękit
zmieniła w żelazną czerń.

Upadłe Anioły triumfalnie
wznoszą się w zachwycie,
szerząc nienawiść ze
sprzyjającym wiatrem .
Jesienne lato dobytki
ludzkie zmienia w gruzowiska.
By nie zabłądzić -
błyskawicami rozświetla
sobie drogę.

Być może jest w tym
jakiś wyższy cel...
- by ludzie...
- zapragnęli siebie...
- czując wielką trwogę.



czarnulka1953
24.08.2011

autor

czarnulka1953

Napisany: 2011-08-24 Dodano: 2011-08-26 15:46:29

Ten wiersz przeczytano 329 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie