Jesiennym świtem

Światłoczułym świtem rozcieńcza się pomrok,
ze snu się otrząsa z martwoty głębokiej.
Powietrze tak gęste, we mgle zawieszone,
fioleci widokiem, nieuchwytnym wrzosem.
--
Skamieniałe bruzdy, jak kaleki jakieś,
w bezruchu zastygły w jesiennej zadumie.
Nawet promień pierwszy ocucić nie może
tej zimnej zwiędłości w skorupie nieczułej.
--
W wyblakłym odblasku babie lato plącze
koronkowe sploty pomiędzy drzewami.
W perłowych prześwitach bielą się muśliny,
a tam nagi konar pajęczynę karmi.
--
Już z większą odwagą jaskrawość wychodzi,
pąsowieć zaczyna niepozorny ranek.
Nokturnu resztkami jeszcze noc pogrywa,
leniwą codzienność wybudza niemrawie.

autor

ElaK

Napisany: 2022-10-17 Dodano: 2022-10-17 08:36:23

Ten wiersz przeczytano 1141 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie