Jestem członkiem społeczności

Jestem członkiem społeczności,
I się przed tym nie chcę bronić.
Ale czemu ktoś ze złości,
Wali mnie z otwartej dłoni.

Aż policzki są czerwone,
Łzy do oczu cisną strugą.
Od siniaków cały płonę,
Co twarz znaczą siną smugą.

Aż policzki już spuchnięte,
Oczy krwiakiem podkrążone.
Życie miałem takie święte,
Żadnym brudem niesplamione.

Jestem członkiem bardzo szczerym,
Społeczności ludzkiej ponoć.
To, dlaczego do cholery,
Kontakt z nią mi wyłączono.

Aż sumienie serce pali,
Rwie boleścią przepełnione.
Jak szalone ciągle wali,
Obudzonym nagłym dzwonem.

Aż sumienie rozum dusi,
Rozpalone niszczy zwoje.
Robi to, co robić musi,
Tocząc wojnę ze spokojem.

Jestem członkiem społeczności,
I niech tak już pozostanie.
Trzymam się przyzwoitości,
Tej na zawsze już mi stanie...

autor

Grand

Napisany: 2011-12-13 Dodano: 2011-12-14 05:28:19

Ten wiersz przeczytano 376 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie