Jestem kręgiem na wodzie

Pięknie, poetycko o małości człowieka i jego potędze (
gwiazda w kosmosie co czerń rozswietla)

świetnie napisane "istnienie"nas ludzi świetne
porównania,jesteśmy tu też tylko chwilę na przestrzeni
wieków,niby wielcy,a jednak to trwa tylko tyle co ten
zamek na piasku...czytając wpadamy w zadumę...

widzę,że kochasz od szczegółu do ogólu ,widzisz drobne
elementy całości np:,,Jestem kręgiem na wodzie
Małą zmarszczką''itd..podoba mi się.

Jestes i jestes kims wyjatkowym. Piszesz i piszesz
wyjatkowo...

...jestem ... i potem słowa,ciężkie i lekkie zarazem
..takie wiersze nie mają głosów ale czytającym wysycha
gardło..opadają kamieniem w sercu...jesteśmy pyłem a
ileż w tym jest nas w nieskończoności istnień ..tylko
czy przestaniemy narzekać ...:>

Subtelny wiersz,wspaniale utozsamienie ,gratuluje

"Za duzi, aby przemknac niepostrzezenie obok, za mali,
by dotknac nieba" - w tym wierszu udalo Ci sie NIE byc
na tyle duza/duzym by kazdym oddechem zaznaczac swoja
obecnosc, a jednoczesnie na tyle mala/malym by nie
dotknac gwiazd...
swietny pomysl na wiersz uswietniony talentem -
pieknie!!

jestes tym kim pragniesz byc...piękne sa marzenia ale
jak doskonale jest o nich snic.....bo tam wszystko
staje sie spełnione...

Jesteśmy tacy mali i nietrwali w zderzeniu z
Wiecznością - jak puch, jak pył na wietrze, jak
myśl... a jednocześnie... jak "płomień co czerń
rozświetla...", bo w każdym z tych kruchych ciał jest
przecież iskierka Boga, a ona nigdy nie gaśnie...
Podoba mi się Twój punkt widzenia - umiesz patrzeć z
dystansu. Wiersz jako całość, jak dla mnie - super :)