Jestem tylko człowiekiem...

Człowiekowi, który nauczył mnie kochać. Dał mi najpiękniejsze uczucie, którym darzył aż do tej chwili. Zrujnowałam miłość swojego życia. Nadzieje i wiare na przyszłość

Jestem tylko człowiekiem,

zaledwie kropelką w oceanie dusz...
A jednak potrafiłam zranić tak jak
wielka fala rozprówająca serca nie
jednego człowieka.
Miałam wszystko teraz nie mam nic...
Chciałam by to uczucie trwało wiecznie,
lecz nie walczyłam o nie.
Nie doceniałam sensu naszego istnienia,
choć byliśmy dla siebie przeznaczeni,
jakże nieosiągalni.

Chcę tylko spojrzeć Tobie ostatni
raz w oczy. I nie mówić nic...
Bo wiem że żadne słowo nie
naprawi mojej zbrodni.


Jestem tylko człowiekiem,
małym kolcem róży w wielkim ogrodzie...


Jestem tylko człowiekiem niewinnym
piórkiem w hodowli ptactwa.

Jestem tylko człowiekiem....


kobietą , która nie zauwarzyła jak życie
umyka jej przed oczami....

Jestem tylko człowiekiem,
małą częścią jabłka ,
które zgubiło gdzieś swoją drugą połowkę...
Nawet nie wiedząc że samo odeszło,
w cierpieniu kulając sie pod szary kąt
rzeczywistości...


Jestem tylko człowiekiem...


Wybacz mi to.

Mogłam stać się Twoim szczęściem, a stałam się nieszczęściem...

autor

Naszkicowana(A.Ł+M.K)

Napisany: 2007-12-03 Dodano: 2007-12-03 03:50:44

Ten wiersz przeczytano 794 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie