Jesteśmy.

już niewidomi, sami, pod papierowymi powiekami drżące światło błądzi;
Ja - kruczoczarny, ty - bardziej milcząca.
jaśmin.
czereśnie.
kałuże o setkach rybich oczu.
twoje czerwone buty tańczą.

trzymamy się śliskiego od deszczu sznurka ulicy.
twoje palce pierwsze, strącają kropelki,
burza przenosi się razem z nami, gdziekolwiek, tam, zbliża nas,
para z ust wpływa do ust, motyle, z braku tlenu, trzepoczą w żołądkach.
ramiona i dłonie kluczą niepewnie w oparach.
uścisk topnieje, nagle krzepnie.

i błyskawica, i myśl; rzucić się teraz właśnie z życiem,
z tym, co w nawiasie, i z tym, co poza nawiasem;
z przepaścią, i z dziurawym mostem nad nią.
czuję jak jedna kropla spływa mi od karku, w dół,
po zagłębieniu kręgosłupa, i staje się coraz bardziej gorąca.
nigdy nie odgadłem, co sprawiało, że ciągle piękniałaś.

wymyślam nowe kolory, zgaduję twój kształt pod deszczem.
matematyczny paradoks łuku i strzały, zatem nigdy się nie dotkniemy,
nigdy nie przestanie padać, krople nie osiądą na chodniku i zmęczonych liściach.
wrażliwi nie umrą, choć płyną rynsztokami, na łódkach cieniutkich jak żyletki.

***

autor

NoSunshine

Napisany: 2009-06-11 Dodano: 2009-06-23 13:20:05

Ten wiersz przeczytano 451 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Rozmarzony Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie