Ludzie konający samotnie

Samotnie konającym,
płaczącym w cichej męce,
o bliskich wciąż myślącym
żal wkroś rozdziera serce.

W swych łóżkach uwięzieni-
szczęście odeszło powoli.
Być może kiedyś je mieli,
lecz...Utonęło w niedoli...

Pokoik ciemny, mały
pochłania szepty ciche...
Gdzieś ciągną się czas cały
modlitwy smętne,liche.

Marzenia? Tylko życie,
nie leżeć w tym więzieniu...
Opuścić? Proszą skrycie...
Odchodzą w okamgnieniu.

Umierać dobrze...Może...
Bez oczu dwóch płaczących...
Wspomnij czasem w pokorze
samotnych konających...

autor

-Someone-

Napisany: 2006-04-30 Dodano: 2006-05-30 17:22:50

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie