Jesteśmy razem-chcę żyć...

"Leżąc na piasku w mokrym kostiumie, obserwowałam, jak krople wody spływają po Jego złocistej skórze. Sama chętnie zamieniłabym się w taką kropelkę... Nie, może nie w kropelkę, bo byłabym jedną z wielu... * Spojrzał na mnie, objął i przyciągnął do siebie czule. Nasze usta były bliziutko i zaczęły lgnąć do siebie niczym magnez i opiłek żelaza..."

"Kiedy wieczorem, leżę tak sobie…
Myślę i myślę, tylko o Tobie.
Wciąż setki pytań, wciąż brak odpowiedzi.
Lecz ja nadal wierzę, że i w Tobie to siedzi…
Wierzę, że myślisz też-o mnie czasami…
Zwłaszcza, dlatego, że śnisz mi się nocami…

Jesteśmy razem-
tak bardzo chcę żyć wiecznie, tym obrazem.
W każdy zmierzch, noc i dzień…czekam, co wydarzy się…
Może przemyślisz wszystko i wrócić się odważysz?…
Może przyjdziesz…
Może uczucie znów na nowo rozżarzysz?
Widzę Ciebie…
Idziesz do mnie- w moją stronę, tak powolnie, ale jednak tak szybciutko, że nie zdążę westchnąć krótko.
Widzę Ciebie…
A może odchodzisz jeszcze dalej?
Może nie idziesz do mnie, a do swojej innej małej?

Może Ty nie idziesz do mnie…
Ale w myślach Cię maluję.
Wyobraźnią Cię wciąż tworzę, a wspomnieniem koloruję.
Podmuchem wiatru, gdzieś w bezkresnej oddali, delikatnie Cię całuję…
W pocałunku, co Nas spali-co pochłonie wnet wnętrzności, w imię dzikiej namiętności.

Myślę i myślę, marzę w każdy dzień…
Czy jest sens istnienia, w tym, co mam, co dzień?
Czy Cię to zadowala, że Twoja siła, mnie tak zniewala?

Jeśli w końcu nie wytrzymam…
Na ulicy Cię zatrzymam i w przewiewnej mej spódniczce, którą miło żeś wspominał, stanę z Tobą prosto w oczy i wypowiem słowa te, niech nie zdziwi to Cię!:

„Nie myśl, że przestałam kochać, bo ja wciąż kochałam Cię.
Nie myśl, że przestałam myśleć, bo wypełniasz każdy dzień…
Nie myśl, że spaliłam listy, bo czytałam je, co noc.
Nie myśl, że mi było ciepło, bo tylko koc ogrzewał mnie.
Nie myśl, że porwałam zdjęcia, bo to dzięki nim wytrwałam…
Wiedz, że Jesteś moim światem-i przez Ciebie oszalałam.
Może nie rozumiesz tego… ale ja Cię ciągle pragnę, na nikogo nie wymienię, prędzej chyba w grób ”upadnę”…”

Oczka smutne, Twoje wtedy i zdziwienie lekkie w sercu.
Może to by zadziałało, byśmy byli na kobiercu?
Nie chcę Twych przeprosin żadnych, ni majątków nie chcę Twoich-chcę tylko Ciebie, spełnienie marzeń moich.

Czy to jest takie trudne, że nie umiem żyć bez Ciebie?
Chcę dotykać Twoich dłoni…
Moje włosy rozwiał wiatr-otul mnie w swoich ramionach, niech już zawsze będzie tak…
I jeśli, jeśli coś do mnie czułeś…to odpowiedz mi, czy jest jeszcze szansa, na Nasze wspólne dni?

Proszę Cię, proszę…
Powiedz, że tak.
Nie chcę naciskać…
Ale kocham Cię tak…
Wszechświat mi sobą przysłoniłeś, choć nie jesteś szeroki wcale, to jednak zdziałałeś te cudo, może, dlatego Cię innym chwale.

Myślę o Tobie, tęsknie do Ciebie, ale przecież wciąż nie wiem…
Kim jestem, kim będę-dla Ciebie…”

Kocham Cię... // DoTeŃkA...

autor

KfiAtUsZeK

Napisany: 2005-04-21 Dodano: 2005-04-21 18:19:03

Ten wiersz przeczytano 758 razy

Oddanych głosów: 90

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie