Jeździec i Jezioro Bodeńskie –...

W oryginale całość ma rymy męskie. Mnie się nie udało.

Przez śnieżną dolinę mknie w dal jeździec i
Upaja go pęd, śnieg, co w słońcu lśni.
Spocony kłusuje pod wiatr i przez śnieg,
Bo pragnie dziś jeszcze dojechać na brzeg
I sunie tak drogą kamienną i złą,
Chce z koniem odnaleźć przeprawę i prom.
Po śnieżnej pustaci posuwa się gdzieś.
Zostawił za sobą miasteczko i wieś.
Choć droga już równa, lecz jechać nią źle,
Bo lód na niej leży i koń ślizga się.

Na wielkiej przestrzeni tylko śniegu miał.
Chat nie ma, drzew nie ma, ni wzgórz, ani skał.
I pustka wokoło, i ludzki ślad znikł,
Tylko w górze słyszy śnieżnych gęsi krzyk.
Samotny wśród bieli, nie widzi nikogo
I dalej po śniegu kłusuje swą drogą.
Czy zdąży przed zmierzchem dobiec portu, gdzie
Już czeka fal chlupot i blask Bodensee?

Już wieczór szarością otula go swą,
Gdzieś przed nim daleko w chatach świece lśnią
I drzewa znów widzi poprzez śnieżny kurz,
I wznosi się przed nim pasmo białych wzgórz.
Na drodze znów ciernie, kamienie znów są...
A jeździec ostrogą konia swego spiął,
Czuje ciepło dymu, zapach potraw i
Już biegną za koniem ujadając psy,
A z chaty wygląda dziewczyna. – Ach, gdzie
Jezioro jest, powiedz. Zgubiłem dziś się.

Dziewczyna zaś mówi: – Za siebie się zwróć!
Przebyłeś jezioro, ty i twoja łódź.
Przebyłeś jezioro, chociaż widzę, że
Biała kora lodu pokryła dziś je.
Nieznajomy dyszy i drżą ręce mu.
- Ja stamtąd od Ebne przybyłem aż tu.
Dziewczyna pobladła. Mówi cicho: – Boże,
To znaczy, żeś konno jechał po jeziorze,
O lodu pokrywę kopytem koń tłukł
I w otchłań bezdenną dochodził ten stuk,
Spokojnie głębiny znosiły to złe,
A mogłeś pokarmem szczupaków stać się.

Wieś słyszy tę groźną konnego opowieść,
Więc schodzą się dzieci, ich matki, ojcowie
I proszą: – Szczęśliwcze, co wiedzie cię Bóg
Przy piecu się ogrzej, wejdź w niski nasz próg.
Skromny poczęstunek tutaj czeka cię,
Są ryby i chlebem z nami przełam się!

Zaś jeździec pobladły na koniu się chwieje
I serce mu słabnie, i krew w nim tężeje,
Widzi otchłań, ponad którą przybył tu,
A lód pękający w uszach huczy mu
I zimny, kroplisty pot zwilżył mu skroń
I czuje, jak nad nim zamyka się toń,
Spadł z konia wieśniakom zebranym do stóp...
Na brzegu jeziora dziś suchy ma grób.

Oryginału nie podaję, bo i tak jest okropnie długi. Tłumaczył Google, ja tylko zrymowałem.

autor

jastrz

Napisany: 2023-02-16 Dodano: 2023-02-16 00:54:28

Ten wiersz przeczytano 905 razy

Oddanych głosów: 12

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie