kamienie księżycowe***

kruczoczarne dłonie litości
rozmazane ponad horyzontem
miłościwą lekkością
zanurzają się w bezkres nieba

nieme spojrzenia
lekceważąc spokój
odbijają się
od latarni

zrozumiałam już
że nie wrócisz
znad tego jeziora
i nie przyniesiesz mi nigdy więcej
uśmiechu księżyca

a ja pogrążona w milczącym grymasie
wykrzywionych minut
skacze po tarczy zegara
pospieszając wskazówki

byle szybciej do północy

minutę może dwie
upieram się by wejść
przez bramy do złotej krainy

przepraszam
więcej grzechów
moje serce
nie pamięta

zabiłam rykoszetem słów
imitacje srebrno-białych
słońc bogobojnych
pochlebców kamieni księżycowych

bo słowa ranią bardziej niż Ty

autor

Fifeczka

Dodano: 2006-06-14 13:08:29

Ten wiersz przeczytano 460 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie