A kapusty dalej wiszą...

Dziękuje Ci za nie my Pretty...

No i gdzie ta ślepa wiara, która miała trwać wiecznie!?
Gdzie ten błysk i amok?!
Gdzie Ci ludzie...

Gdzie to wszystko co było wszystkim,
gdzie ten tlen, co daje życie...
gdzie świadectwo, obietnice, i przyrzeczenia..??
gdzie spokój sumienia, czystość myśli i ta dziecięca bezwarunkowa miłość...??
gdzie uśmiech, radość i optymizm?
gdzie wstyd, modlitwa i zasady?
w końcu... - gdzie BÓG?

- czyżby cudowne, dłuższe zauroczenie??
-kolejna farsa i gra, która właśnie dobiega końca??
- chcę, wierzyć, że nie... że to tylko chwilowe potknięcie...
.. że to tylko jedna przegrana bitwa...

To co miało być wszystkim, - w jednej chwili stało się niczym.
To ( a raczej Ten) , co miał nadawać sens życiu, najpierw spełz na drugie,
potem trzecie, czwarte miejsce...
A teraz?? - teraz nie ma Go nawet w pierwszej dziesiątce...
Boje się, że jeszcze trochę i może Go wogóle nie być...

Boję się, że Ten z lewnego ramienia niebawem zaciśnie pętlę na dobre...
Pętlę, z której nikt mnie nie uwolni...
Pętlę, która sprawi, że wróci koszmar...
Koszmar, którego nie chcę zaliczać od nowa...
Wiem, że wróci...
Bo już wróciło to, czego się bałam.
Wróciło to, co wiedziałam, że wróci, jeśli odsunę się od Tego na Górze...
To co wróciło rozpieprza mnie od środka...
-Paradoks?? ..
- NIE. :)
-Paradoksem jest to.. że
kapusty dalej wiszą...
... wiszą i czekają, aż wezmę je do ręki...
ale ja tylko odwracam od nich głowę...

"Zawodzę, ranię, krzywdzę...- przepraszam...- nie taka miałam być..."

autor

Skrzaciorek

Napisany: 2004-09-26 Dodano: 2005-11-11 00:53:22

Ten wiersz przeczytano 444 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie