Karabiny, ruiny i płomienie

Budynki runęły a kule szukały ludzkich ciał
Ogień unosił się poza linię horyzontu
Myśli i słowa wznoszą bunt
Bo jak żyć z lufą przy skroni
Śmierć triumfuje nad krzykami niewinnych
Wyciszając kolejne bicia serc
A krew kończy swój bieg na zakurzonych chodnikach
Modlitwy o znieczulenie by sumienie zagłuszyć
Uciążliwy żar jasnych płomieni drażnił
Wykańczał to, co żywe
A nadzieja jakby nie istniała
Przerażone oczy szukały schronienia
Miejsca gdzie cisza sie zrodzi by uchronić od bólu
Karabiny co chwilę rozgrzewały się do czerwoności
A bystre oko szukało kolejnego ciała
Między tym wszystkim ja
Ze łzami szukam rodziców...

autor

Mari

Dodano: 2006-07-22 19:34:12

Ten wiersz przeczytano 504 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie