Karmie swoja tesknote

probuje pisac wiersz
pioro stawia opor slowom

maluje na kartce
kropki kreski zygzaki
smutne
bananowe twarze

wezbrane mysli odplywaja z fala
gubia sie w grzbietach
rozkapryszonej
w swoich dzwiekach zatoki

a przeciez swieci slonce
czego mi brakuje

promienie tkliwie i
niezwykla pieszczota
obejmuja
owoc pomaranczy

dotykam jej
jak
zakazanego owocu
delikatnosc aksamitu skory kusi zapachem
pobudza kubki smakowe

apetyt wzrasta zachlannym dreszczem

oczy zamykam wyobraznia
jestes blisko kochany
smaki nasze pecznieja
mieszaja sie w slodyczy pomaranczy

karmie swoja tesknote

autor

Bosonoga1

Napisany: 2008-11-22 Dodano: 2008-11-25 17:58:18

Ten wiersz przeczytano 978 razy

Oddanych głosów: 44

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie