Kastamonu I (List do przyjaciółki)

odjeżdżam w stronę, w którą uciekałem
zawsze, gdy życia we mnie biła fala
albo gdy zima zbyt łapczywie przyszła
a z nią nostalgia chuda, niewołana

zdrowie? jak zawsze, kiedy jest potrzebne
chwieje się lekko na powietrza strunie
psyche po ciemnej leży burcie łodzi
Charon na pewno dziś nią nie steruje

zamek wciąż stoi na życia płaszczyźnie
kamienie spaja wciąż pragnienia tchnienie
wiosennym słońcem ledwie dotykane
i ciągle daje ulotne schronienie

komnat niewiele, bo tu i dla gości
i krewnych nie ma miejsca i znaczenia
kobierce pylą roztoczami wspomnień
przestrzeń tu tylko dla mnie – dla komnena

brak tu w zasadzie zasad i wszystkiego
co służy zmysłom albo ku ozdobie
klucz mam w kieszeni i niespiesznie szybko
zamknąć się mogę w murach niczym w sobie

autor

komnen

Dodano: 2007-04-14 09:14:35

Ten wiersz przeczytano 567 razy

Oddanych głosów: 24

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie