Kiedy konia poiłaś

Wiersz Jesienina "Ty poiła konia" w moim tłumaczeniu, Jurek Milewski

Kiedy konia poiłaś garścią pełną wody,
Odbijały się w stawie pochylone brzozy.
 
I przez okno widziałem spod chusty błękitu,
Kędziorki kruczych loków wiły się w wietrzyku.
 
Jakże chciałem w migocie spienionych wodnych strug,
Pocałunkiem skraść szkarłat twoich namiętnych ust.
 
Lecz figlarym uśmiechem parskając w mą stronę,
Koń cię poniósł galopem, wędzidłami dzwoniąc.
 
Ze słonecznych dni przędzy czas utkał sieć zgrzebnie,
I pod mymi oknami przenieśli cię w trumnie.
 
I w lamencie żałobnym, kadzielnym kanonie,
Zdawało mi się słyszeć... to ciche dzwonienie.

autor

Jurekm

Napisany: 2020-12-16 Dodano: 2020-12-16 11:57:05

Ten wiersz przeczytano 823 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie