Kiedy odchłań duszy mej...

uśmiech prze łzy w katującym cierpieniu są sztuką i pięknem ,które nie każy z ans potrafi dać innym. Cieprienia są niezbędne,by móc poznać wartośc prawdziwego szczęścia i sens bytowani

kiedy otchłań duszy mej powiela mnie,
czuję jakbym wiedziona magią piękna i dobroci była…
ową radość,
upojone szczęście,
uczucie czystej miłości…

Zagłębiam się w niej
pragnąc nie wracać lecz pozostać
tuloną będąc tą magią dobroci
lecz...cóż
pora wracać w odmęty tego życia

i tak wróciłam ,
kroczyłam ,
drążyłam
po prostu byłam lecz...jakby zmieniona ,inna…
choć często przybierana w łachmany tamtego ja
powracała w dane dary dobra

a teraz choć ciemna droga usłaną bezwstydem
ja mam i posiadam gdy tylko zapragnę owy spokój
on mnie ratuje i daje uśmiech w dni niepogody
-on daje zarys nieskazitelności po to by móc
po to by chcieć swym życiem
uczyć się miłości

ja pragnę ,
ja chcę podążać -iść,
aby gdy na progi ochędóstwa będąc z własnej chwiejności postawiona
odeszła na tę ścieżynę gdzie rosa błogosławieństwem jest
a skowronek wyśpiewuje daną nam drogę miłości
ona jest wszędzie ...
w tobie i we mnie
w każdym i we wszystkim

spróbuj ofiarować tę cząstkę miłości
istotce nieznanej czy znanej
choć złem owleczona ona będzie ...
przyjmie ...a ujrzysz uśmiech w jej oczach
będący wdzięcznością niezastąpioną ,
poszukiwaną
a taką niejawną radością

wiara, nadzieja, miłosć z nich, zaś największa jest miłość...

autor

Wiolineczka

Napisany: 2007-01-01 Dodano: 2007-01-13 17:46:01

Ten wiersz przeczytano 468 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie