kiedy rumienią się świty

Mam nadzieję, że to nie jest mój ostatni wiersz tutaj... Jestem i czytam ale czasu na wszystko brak...

świtanie wchodziło w krew
razem z ciszą
przesiąkniętą twoimi dłońmi
parujące i coraz mniej nieśmiałe kreśliły
nowe ścieżki na mapie spoconej skóry
wierszowanie wspólnych słów i myśli
powodowało drżenie
aż poduszki przestały oddychać
blask słońca rozwiewał resztki niedokończonych dotknięć
czekających na ponowne rozbudzenie zmysłów

słodkie trwanie między wspólnymi oddechami
z każdą chwilą nabierało rumieńców

autor

sisy89

Napisany: 2022-04-22 Dodano: 2024-02-29 13:38:22

Ten wiersz przeczytano 1252 razy

Oddanych głosów: 47

Rodzaj Biały Klimat Rozmarzony Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie