Kiedy wyruszam wreszcie spać...

Kiedy wyruszam wreszcie spać,
To sny zapraszam w kolejności.
By mogły mi nadzieję dać,
A później trochę też miłości.

Pierwszy o życiu mym traktuje,
Lekko zachwianym szczęścia stanie.
Z początku każdy wszystko psuje,
I jest dla siebie tępym draniem.

Drugi naprawia, co zepsute,
Jeśli się da naprawić szczerze.
Gorzej, jeżeli tkwi zatrute,
Gdzieś rozdzielone pośród wierzeń

Trzeci rozdziela sądów strony,
Godzi wzburzone gniewem fale.
Trzyma z daleka tych szalonych,
Głaszcze rozsiane łatwo żale.

Nie mogę usnąć, noc się śmieje,
Tylko podrzuca mi powody.
Sen ten prawdziwy nie istnieje,
Każdy fałszywy czyni szkody.

Przestałem prosić o zbawienie,
Oczy zamknięte wolą ciszę.
Noc już powoli śle milczenie,
A tego sny nie mogą słyszeć.

autor

Grand

Napisany: 2011-11-08 Dodano: 2011-11-09 00:13:04

Ten wiersz przeczytano 412 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie