kim jestem?

Kim jestem?-zadaję sobie to proste pytanie

ale odpowiedzieć na to nie jestem w stanie.

Wiem tylko, że jestem, bo chodzę po ziemi,

żyję, słyszę, czuję i wierzę resztkami nadziei.


Nadziei na to, że nie jestem ludzkim potworem,

który za swoje błędy cierpi wieczorem.

Gdy jestem sama to w lustrze widzę

moje odbicie-fałszywe-którego się wstydzę.


Kim jestem?- na nowo zadaję to pytanie,

ale wciąż jest mi trudno odpowiedzieć na nie.

Codzienność na twarz nakłada mi maskę

a na oczy wiąże ciemną opaskę.


Pod sztucznym uśmiechem kryje się cierpienie

bo u nikogo nie mogę liczyć na zrozumienie.

Prawdziwe oblicze wychodzi dopiero, gdy noc zapada

i wtedy moja maska całkowicie spada.


Nikt mych łez nie widzi

i nikt wtedy z nich nie szydzi.

Czuję ból, on mą dusze przenika

i o świcie powoli zanika.


Maskę moją wyciągam z ukrycia

ponieważ nowy dzień budzi się do życia.

Przez cały czas sztucznie się uśmiecham

i na noc z utęsknieniem czekam.

autor

mycha2610

Napisany: 2006-11-22 Dodano: 2006-12-18 19:55:24

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie