W klatce (chyba złotej) - kąt...

Nawet my pod skorupą - w czasie niepewności, wahań mamy lekko spłoszoną istotę, ale tak w ogóle to jesteśmy twardzi!

Oka mrugnięcie,
odebrała wolność, zwabiła.
Uwięziła, ukazując cienie.
Z lekka widmo blasku zmyła...


Oczy przyzwyczaiły się,
zobaczyły co skrywa klatka.
Gdzie uciekła umysłu fascynatka?
Myśli, zmory - duszę opletłyście.

Przed więzieniem klatki
uciekała przerażona istota.
Sił pozostały marne ostatki,
lecz zamknięte ulgi wrota.

Zrezygnowana w kącie siadła.
Oczekując końca nieznanego,
spodziewając się najgorszego.
Tam spokój, refleksję odnalazła.

W kącie istota miłości,
gdy przemyślała tyle,
znów odzyskała plony radości,
bo kraty istniały tylko chwilę.

Gdy miłość wkracza w życie każdego mężczyzny znajduje on swój kąt, do którego co jakiś czas powraca, lecz najpierw musi go znaleźć i zrozumieć,że przyniesie mu on ulgę, by było dobrze.

autor

shusty

Dodano: 2009-03-11 21:12:35

Ten wiersz przeczytano 438 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie