Klepsydra

Nie jestem stygmatyczką, choć krwawią rany na rękach.
Co może wiedzieć świat, gdy oczy ma zamknięte?
Zagryzam powietrze w ustach, ciało osnute w mękach;
A życie najcięższa potrawa - przygotowana al dente.

Wzór na kobiecość mi przepadł, rozbił się z lusterkiem -
mówili siedem lat nieszczęść, inni - że zuch dziewczyna.
Nic dom - spróchniała, niepomna cerkiew -
Upadła w serce jak cegła - i sercem leży - ruina.

A może dostałam szansę, może to egzystencja
uczy mnie życia od nowa? Rozświetla się żarówka
nad księgi stronnicami - sentencję goni sentencja -
i ubiera mój byt w nieznane i trudne słówka?

Pocięte żyły znaczeń. Od urodzenia ta blizna
szpeci mi ciało i duszę. Me modus operandi -
nalane w życia kielich, smakuje jak trucizna -
przeżyję jak będę chciała i spalę na stosie – jak Gandhi.

autor

DuszaPustyni

Napisany: 2012-08-09 Dodano: 2013-02-10 09:20:31

Ten wiersz przeczytano 730 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie