Niebyt

Świat jest czarno - biały. Upadłam pod łonem matki,
Rozbolały mnie ręce od podpierania ścian smutku.
Zamknęłam w sobie żale, dziś otwieram ich klatki -
Niech latają po strofach pustych wierszy ogródku.

Zniweczyłam swą przyszłość nieznaną. Świat jest czarny
I biały - nie zmienia z każdym mrugnięciem barw.
Tak brnę przez wir egzystencji, wiodę żywot marny;
Potykam się o warkocze, całuję dno pełne larw.

Sama na wyspie - rozbitek. A mogłam utonąć przecież;
Jednak jakieś wiatry dopchały mnie do brzegu.
Nie nauczyłam się dni i miesięcy. Nie wiem, czy jeszcze kwiecień,
Czy może już maj lub czerwiec stoją w życia szeregu.

Woda słona jak usta. Nie widuję przelotu mew.
Ciągle sama łapię chwile - trzymam kurczowo jak linę.
Ale już bolą ręce znów. Spod paznokci sączy się krew -
Zwilżę nią suche usta - jak słodkim, stuletnim winem.

autor

DuszaPustyni

Napisany: 2012-09-05 Dodano: 2013-02-11 08:26:37

Ten wiersz przeczytano 769 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie