klucz

Jestem zamknięta w próżni szczęścia.

Bo czas rany wyleczy.

Jest tu śmiech, jest zabawa,

I nikt temu nie zaprzeczy

Kolory, lecz zmieszane z szarością

Każdą nową codziennością

I czyja to wszystko będzie zasługa

Gdy znikasz jak światła dziennego smuga

Nagle ktoś w drzwi zakołata

Zapraszając mnie w ramiona świata




Lecz ja biorę klucz, wrzucam do kieszeni
Udając,że nie słyszę nic.
Udając,że klucza nie ma.

autor

movera

Napisany: 2008-12-30 Dodano: 2008-12-30 10:19:41

Ten wiersz przeczytano 706 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie