Kochałam Cię

Kochałam Cię, całym sercem, całą duszą...
I płakałam nad tą miłością wierząc, że łzy moje Cię wzruszą
Serce moje dna sięgnęło...
Nie mogłam uwierzyć , że uczucie to minęło...
To tak bardzo bolało, gdy nie mogłam blisko Ciebie być...
Czuć ciepła Twych ramion i tylko w nich się skryć...
Nie umiałam, nie potrafiłam zapomnieć, nie chciało już mi się żyć.
Serce pękało bo tylko Ciebie jednego tak bardzo kochało....
Łzy płynęły tak samo jak dni i nic się nie zmieniało...
A ja wciąż wierzyłam...
Wierzyłam ,choć wszyscy mówili:” Zapomnij on nie jest Ciebie wart, nie czekaj na Niego, otwórz serce dla innego”...
Nie potrafię...
Jak kochać kogoś innego skoro serce lgnie tylko do Ciebie jedynego?
No jak powiedz mi?
Jak zapomnieć te wszystkie spędzone z Tobą dni...?
Jak powiedzieć, że to już nic dla mnie nie znaczy skoro jest inaczej?
Jak zaprzeczyć samej sobie, skoro chcę być tylko przy Tobie?


W cierpieniu swym zanurzyłam twarz...
Szukałam światła, myślałam, że Ty mi je dasz....
Nie było go, niczego nie było....
Światło odeszło i mnie samą zostawiło...
Byłam ślepa, okaleczona do ostatniej cząstki mego ciała
Już nie było tej dziewczyny z uśmiechem na twarzy
Co ciągle się śmieje i marzy
Wszystko we mnie zgasło...
Nawet nadzieja, gdzieś odeszła, gdzieś się zapodziała....
I wiara choć wielką była, nagle tak małą się stała
Umarła....
Wszystko we mnie umierało...
A serce bezustannie z bólu krzyczało i wciąż się do Ciebie wyrywało..
Powiedz co ja takiego zrobiłam?
Że Twemu sercu już bliska nie byłam?
Chciałam tylko Twojej miłości...
I wciąż tak głęboko w nią wierzyłam.
Wierzyłam w splot naszych dłoni
W to, że ból nas nigdy już nie dogoni...
Wierzyłam, że ujrzę Cię w tym samym miejscu...
Tam, gdzie powiedziałeś pierwszy raz:” kocham...”
Tam gdzie ziemia zadrżała bo właśnie wtedy dla nas niebem się stała...
Nigdy nie zapomnę tej pięknej chwili, gdy staliśmy wtuleni w siebie,
A wszyscy gdzieś biegli, gdzieś się spieszyli...
Tylko my zatrzymani w miejscu jak zegary dwa
Pragnący by wiecznie trwała chwila ta.
Tak bardzo Cię wtedy kochałam...
Wszystko Ci powierzyłam, wszystko oddałam...
A dziś?
Już nie ma Ciebie...
A ja wciąż nie potrafię odnaleźć siebie
I tak trudno przejść przez życie mi,
Gdy miłość pluje w twarz i drwi...
Lecz jestem silna...
Upadam, lecz podnoszę się
To ma wiara, me serce, podnosi mnie...
Wśród gruzów, ciężkich kamieni wstaje by dalej iść
I nieważne, że Ty bijesz, że znieważasz, że ze mnie kpisz

Bo pamiętaj, że los się kiedyś odwróci i będziesz szukał mnie
Lecz wtedy się nie zdziw mój miły, że Ja Ci powiem :”NIE”...

autor

Aniołeczek

Napisany: 2005-03-09 Dodano: 2005-03-09 14:34:14

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 21

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie