Koło
nie było jeszcze koła zębatego,
czas nie gryzł aż tak boleśnie.
zegarem mi było niebo,
co mówiłam myślałam dokładnie.
byliśmy bogami, niebieski i niebieska,
dużo podróżowaliśmy.
trzymaliśmy się za ręce.
odkryliśmy tak wiele krain.
na setkach gwiazd zasialiśmy
setki cywilizacji.
kilka się nie udało,
lecz wszędzie przetrwały kwiaty.
teraz powracamy inni,
przypadkiem, w środku życia.
ty różowy i ja,
od krwi tętniącej pod skórami.
nucimy piosenkę o powrocie
do niewinności, do domu.
zatoczyły się koła, nieskończoność.
o powrocie do czasów, kiedy ogień
płonął w oczach, śpiewamy.
odtwarzamy rajskie ptaki,
pierwotne trawy, młodości.
wracamy do nieba, do korzeni.
autor
kasia_o
Dodano: 2023-01-13 11:39:45
Ten wiersz przeczytano 666 razy
Oddanych głosów: 8
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Pięknie.
Życie jak fortuna kołem się toczy. Czasem dobrze
wrócić do korzeni, do początku by spojrzeć na wszystko
z dystansu i...ruszyć do przodu " z kopyta" ;) Fajny
wiersz, podoba mi się, pozdrawiam cieplutko :)
Ciekawie o barwnym życiu.
Podpisuję się pod sugestią Grażyny dotyczącą korekty
pierwszego wersu.
Zamiast
"co mówiłam myślałam dokładnie."
czytam sobie
"mówiłam dokładnie to co myślałam"
ale to ie mój wiersz. Miłego dnia:)
Tak...życie zatacza krąg...
Pozdrawiam ciepło :)
ujął mnie wiersz. Piękny.
Jak dla świetny wiersz, bardzo poetycki, tylko jeden
wers ja widzę inaczej -
"co mówiłam myślałam dokładnie"
ja napisałabym - to, o czym mówiłam, było przemyślane
dokładnie.
Pozdrawiam serdecznie :)
Ładnie napisane.
Pozdrawiam serdecznie :)
hmm... pomysłowe
oryginalne
no i ten
niezwykły dobór słów
z pozdrowieniem