Koloratka

Miałeś piękne kazanie- rzekła nie za wiele
Do zielonej "komórki" co ma ekran mały
Była na mszy o dziewiątej, jak zwykle w niedzielę
Siedziała w lewej nawie, tam gdzie filar biały

Ona wdowa lat czterdzieści, spokojna i cicha
Matka jedynaczki co ciągle gdzieś gania
Od lat czterech samotna, życie jej umyka
Dom, praca, chora córka czas jej wciąż pochłania

On wikary w parafii św. Filipa
Dwa lata temu ich związek się zrodził
Spotykają się rzadko, bo to sprawa skryta
Nikt nie może wiedzieć kto do niej przychodzi

Pełno trudnych pytań gnieździ się w jej głowie
Boi się że to biskup przeniesie z parafii
Proboszcz wie już chyba, lecz on nic nie powie
Lecz ludzka ciekawość zaszkodzić potrafi

On na plebanii też oszukiwać musi
Mówi że udziela się w jakiejś fundacji
Najczęściej wieczorem dzwoni do swej Pani Zosi
Po wieczornej mszy świętej oraz po kolacji

Nieraz u niej nocuje, jeżdżą samochodem
Na zakupy, na wystawę, nieraz nad jezioro
Córka zaś myśli że jest nauczycielem
I może się kiedyś z jej matką pobiorą

Swoją koloratkę składa z czułością, dokładnie
Wsadza do swej teczki, do przedziałka głęboko
I milczy
I gdy złożona już tam leży na dnie
Twarz przesłania i cicho szepcze - Dlaczego ?!

2019r.

autor

Maciej1970

Napisany: 2020-05-24 Dodano: 2020-05-24 18:58:39

Ten wiersz przeczytano 819 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie