Końca nie widać...

zamknela oczy i patrzy...jak wielki jest swiat
ogladala dokladnie kazdy przedmiot
i poznawala jego gleboki sens istnienia
jak potrzebny jest w tym wlasnie miejscu
potem spojrzala w niebo i usilnie probowala opisac co widzi
czy mozliwym bedzie ubrac w slowa widok ten?...pomyslala
przeciez to tylko jej widok...a moze az jej?
swiat utworzony w wyobrazni stal sie jej swiatem
prawdziwym...bowiem nigdy wiecej powieki jej nie podniosly sie...
zapomniala o dawnym zyciu lub nie chciala pamietac
czula sie taka wyjatkowa jak nigdy dotad
nie musiala szukac przeznaczenia
zyla bez niego...nie wiedziala jak daleko jeszcze zajsc moze
z przejawami tesknoty walczyla, ze sklonnoscia do nadmiaru emocji rowniez
wiedziala ze jeszcze moze oczy swe otworzyc
ale nie tego chciala...celem bylo uciec
w glebokim przekonaniu o szczesciu swym
kiedy to szczescia nie odczuwala
w zamotanym umysle zastapione utworzonym sztusznym usmiechem
dzien za dniem coraz dalej od wyjscia z tego zakletego miejsca
ucieka...nie odroznia juz prawdy od falszu
chwile zastapione latami, mysli jak debaty
konca nie widac...

autor

sabinka1208

Napisany: 2006-04-23 Dodano: 2006-04-23 16:59:15

Ten wiersz przeczytano 396 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Nieregularny Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie