Koncert

Skrzypce wyjęczały mi przeszłość,
Płacząc jak niemowlę na śmietniku.
A struna nadal nie pęka,
Mimo błędów w interpretacji zła
I palców obciążonych grzechem.
Serce bębnem z nagła
Zwołuje cichy szeptu szelest
I wreszcie chór uderza gromem:
„O Fortuna, velut luna, statu variabilis!”
A wiodą Świadomość i Sumienie.
Czy to koniec? Bez braw schodzę.
Pęka nareszcie przeciągnięta struna.
W ciszy opuszczona ciężkich powiek kurtyna.

autor

The_Dark_One

Napisany: 2007-03-28 Dodano: 2007-04-11 18:27:20

Ten wiersz przeczytano 323 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie